Μήπως έρωτας δεν είναι μια θελκτική
εικόνα, αλλά ένας καταιγισμός ζωής;

Η ευτυχία ως απουσία του πόνου, της θλίψης, των δυσκολιών, της αρρώστιας, της φθοράς και του θανάτου είναι μία θλιβερή ροζ φαντασίωση που οδηγεί κατά μαθηματικό τρόπο στην κατάθλιψη.

Η ελπίδα για την ύπαρξη υγιών – λειτουργικών παιδιών στηρίζεται στην ποιότητα συντροφικής σχέσης των γονιών τους

Η ευχή του γονιού εκφράζει την αποδοχή της διαφορετικότητας του παιδιού, την υπέρβαση της καθοδήγησής του, καθώς και την εμπιστοσύνη σε μία ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον.

Επειδή το σήμερα δεν δείχνει πάντα το αύριο, ακριβώς όπως τα γυμνά κλαριά ενός δέντρου τον χειμώνα δεν προεικονίζουν την ανθοφορία της άνοιξης, καλούμαστε να βλέπουμε τα παιδιά, με ελπίδα για το αύριο, έστω κι αν αντικρίζουμε γυμνά κλαριά.

Οι γονείς που αγαπούν, οι γονείς που σέβονται, κάποια στιγμή θα νιώσουν τη χαρά να τους εμπιστευτεί το παιδί και να μοιραστεί τα συναισθήματά του, αλλά θα γνωρίζουν, ότι θα υπάρχουν πάντα μυστικές γωνιές του ψυχικού κόσμου του παιδιού που θα πρέπει να τις σεβαστούν και να μην τις παραβιάσουν.

Η ενοχοποίηση των γονιών οδηγεί στον εγκλωβισμό τους και συνεπάγεται την απώλεια της δυνατότητας αξιοποίησης του πολύτιμου δυναμικού τους.

Η διαπραγμάτευση των διαφορετικών απόψεων για μικρές καθημερινές πράξεις, αντί να οδηγεί στην παραγωγή νέων λύσεων στα καινούργια προβλήματα βιώνεται ως καθημερινή φθορά για τους συντρόφους.

Ο έρωτας αποτελεί μία διαρκή πορεία και συνάντηση προσώπων. Στόχος είναι η επιθυμία, η ερωτική στάση απέναντι σε όλη τη ζωή, άρα η καταξίωση της ίδιας της ζωής.

Ο άνθρωπος αναζητά την ομορφιά που υπερβαίνει την ματαιότητα του εφήμερου, την ομορφιά που αναδεικνύει την πνευματικότητα των υλικών πραγμάτων, που ενώνει σώμα και ψυχή.

Το ευχαριστιακό βίωμα χαρακτηρίζεται από την απλότητα. Επομένως, είναι πολύ απαιτητικό. Περικλείει την προσωπική απόφαση να καθορίσει ο ίδιος ο άνθρωπος τη ζωή του και όχι τα γεγονότα, οι άλλοι ή οι συνθήκες.

«Η θεραπεία συνδέεται με τη διαδικασία της ωρίμανσης που πραγματοποιείται με τρόπο φυσικό στη ζωή των ανθρώπων και στις οικογένειες».

«Εκείνοι που δεν μπορούν να παίξουν, δεν μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν την πραγματικότητα και παραμένουν εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το μακάβριο χώρο που είναι η διαμόρφωση ψυχοπαθολογικών συμπτωμάτων ή η παραφροσύνη».

Μπορεί να βρεθεί τρόπος να συνεχίζεται η ζωή, και όλα μέσα στην ανελέητη πραγματικότητα του εφήμερου να βρίσκουν νόημα και διάρκεια;

Πώς μπορούν να ικανοποιούν οι γονείς το παιδί χωρίς να ενισχύουν την καταστροφική ψευδαίσθηση ότι πάντα θα κατέχει εκείνα που επιθυμεί;

Πώς να επιτρέψει ο γονιός τη χαρά στο παιδί, αν ο ίδιος έχει παραιτηθεί από την ομορφιά της ζωής, αν παραμένει καθηλωμένος στα τραύματα του παρελθόντος, αν δεν αντέχει να αρχίζει από την αρχή;

Τα ερωτήματα για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, όντως πανάρχαια όσο και παντοτινά, ζητούν την προσωπική απάντηση. Η υπαρξιακή ερώτηση για το προσωπικό νόημα ζωής έχει να τίθεται σε κάθε ψυχοθεραπεία, αλλά και σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.