Η κοινοποίηση των προσωπικών δεδομένων σε ευρύτερο κοινό έχει καταγραφεί αρνητικά, καθώς όταν συμβαίνει μέσα σε ανταγωνιστικά πλαίσια όπως είναι το δικαστήριο ή η μικρή οθόνη, γίνεται αφορμή να διασύρεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αντίθετα, η ομάδα ψυχοθεραπείας δεν ευνοεί την άνευ όρων έκθεση, αλλά επιτυγχάνει τον προστατευμένο χώρο που δρα επουλωτικά καθώς προσφέρει το βίωμα της διορθωτικής εμπειρίας.

Στην θεραπευτική ομάδα τα μέλη εκτός από την πολύτιμη, αλλά άνιση σχέση με το θεραπευτή, βιώνουν ισότιμες σχέσεις μεταξύ τους και μοιράζονται εμπειρίες ζωής.

Η θεραπευτική ομάδα αποδέχεται και εμπεριέχει τα μέλη. Απενοχοποιεί και συνάμα οδηγεί στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης.

Δεσμεύει σε διεργασίες ζωής και ελευθερώνει από δυσλειτουργικά patterns του παρελθόντος.

Παρέχει το λειτουργικό πλαίσιο και καλεί τα μέλη να βιώσουν την δυνατότητα να συμβάλλουν και να συντηρούν τη λειτουργικότητα.

Η εμπιστοσύνη χτίζεται ξεκινώντας από το πρόσωπο του θεραπευτή ο οποίος αποδέχεται και τιμά όλους βιώνοντας την ομορφιά της συμπόρευσης με το κάθε μέλος στην επιθυμία της αλλαγής. Όταν το πρόσωπο κύρους ασκεί την επιστημονική του ιδιότητα με σεβασμό και ενσυναίσθηση εμπνέει τον αντίστοιχο τρόπο συναλλαγής μεταξύ των μελών.

Τα βιώματα και οι εμπειρίες ζητούν την οικειότητα της επανάληψης ακόμη και αν είναι τραυματικά. Η θεραπεία καλείται να φέρει την ασυνέχεια, καλείται να σπάσει το φαύλο κύκλο. Κινητοποιεί τον θεραπευόμενο από την παθητική αποδοχή καταστάσεων στην ενεργητική αντιμετώπισή τους. Καθρεφτίζει σε κείνον που αισθάνεται θύμα, πώς με τη δική του στάση στο σήμερα συμβάλλει στη διαιώνιση της κατάστασης. Άλλοτε πάλι του αποκαλύπτει πόσο εύκολα αντιστρέφει το ρόλο και γίνεται θύτης, ενώ πιστεύει ότι είναι θύμα.

Η θεραπευτική ομάδα κινείται λειτουργικά προς τη δυναμική αξιοποίηση καταστάσεων και οδηγεί ώστε το οποιοδήποτε τραυματικό γεγονός να μην καταγράφεται ως προς την παθολογία του. Η εξέλιξη ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται μόνο από τα εξωτερικά τραυματικά γεγονότα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση έχει την δυνατότητα να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα το αντιμετωπίσει.

Ο V. Frankl στο βιβλίο του «αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης» αναφέρει ότι ακόμα και στο τετελεσμένο γεγονός του θανάτου μπορούσε ο κατάδικος να επιλέξει αν θα πεθάνει με το κεφάλι ψηλά.
Σε μια ομάδα νέων γυναικών στον 2ο χρόνο θεραπείας, η Άννα αποκαλύπτει ένα σημαντικό μυστικό: ο πατέρας της έχει διαπράξει φόνο, όταν δέχτηκε προκλητική συμπεριφορά από το δολοφόνο του αδερφού του.

Η ομάδα ακούει με σεβασμό και συμπαραστέκεται. Δίνεται η ευκαιρία στην Άννα να εκφράσει συναισθήματα που είχε απωθήσει, να μιλήσει για το βάρος που βίωνε στο πατρικό σπίτι, για τη δύσκολη θέση της μητέρας της. Αναφέρεται στον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε το συμβάν στο βίαιο ξεριζωμό του πατέρα από τον τόπο καταγωγής του.

Η θεραπευτική διεργασία επιτρέπει στην Άννα να ανιχνεύσει τη δυσκολία της ως προς τον πατέρα της και να εκφράσει την αγωνία της μήπως τον προκαλέσει και τους φόβους της για την καταστροφική έκφραση του θυμού του. Κατά βάθος τον έβλεπε κακό, κατά βάθος φοβόταν ότι η έκρηξή του θα ήταν καταστροφική.

Ταυτόχρονα, ευνοείται η προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς του πατέρα στο συγκεκριμένο γεγονός, καθώς είχε διαδραματιστεί στον κλειστό περίγυρο των συγγενών που ζητούσε στο χωριό ανταπόδοση, στα πλαίσια των καταστροφικών δυναμικών της βεντέτας που όλη η οικογένεια είχε εμπλακεί.

Η Άννα δεν είχε ποτέ μοιραστεί με τον άντρα της αυτό το γεγονός, επειδή φοβόταν την απόρριψη, από την πλευρά του συζύγου όχι μόνο της ίδιας, αλλά και των γονιών της. Ήδη, προεξοφλώντας τη στάση του, θεωρούσε τον άντρα της κακό, όπως τον πατέρα της.

Εκείνο το τραυματικό γεγονός, που συνέβη πριν γεννηθεί, υπόγεια έρχεται και υπονομεύει στο σήμερα τη σχέση του νέου ζευγαριού. Η Άννα στη προσπάθειά της να μην αποκαλυφθεί το μυστικό και να προστατεύσει την πατρική της οικογένεια, θυμώνει δυσανάλογα με τον άντρα της, όταν εκείνος κρίνει τον πατέρα της. Έτσι αποκτά έναν κακό άντρα, στη συνέχεια ενός κακού πατέρα. Είναι ακόμα εγκλωβισμένη στην πατρική της οικογένεια, γεγονός που την απομακρύνει από τον άντρα της.
Έχει μεταφέρει στη σχέση με το σύντροφο την αμυντική της στάση ως προς τον πατέρα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να τον ακολουθήσει με ελευθερία και εμπιστοσύνη σε μια σχέση αγάπης και έρωτα.

Ο θεραπευτής συνδέει τους συχνούς αναίτιους θυμούς και τις παρανοήσεις της Άννας προς τον άντρα της, με την εσωτερικευμένη αρνητική εικόνα του πατέρα της. Ενισχύει την Άννα να μιλήσει στον άντρα της και τη βοηθάει να προετοιμαστεί.

Η στιγμή της αποκάλυψης θα περιγραφεί αργότερα από την Άννα. Έχει διαλέξει την κατάλληλη ώρα, μιλάει στον άντρα της με εμπιστοσύνη και ζητάει την κατανόησή του. Κι εκείνος ανταποκρίνεται με διάκριση και λεπτότητα, με αγάπη και τρυφερότητα.

Αναγνωρίζει τον αγώνα των γονιών της να επιβιώσουν και μιλάει για κείνους με σεβασμό. Αυτό στη συνέχεια θα ελευθερώσει την Άννα από το ρόλο του υπεργονιού και θα της επιτρέψει να μετακινηθεί προς τον άντρα της.

Το τραύμα καθηλώνει. Αντίθετα, η ψυχοθεραπεία δημιουργεί ρωγμές σε παγιωμένες καταστάσεις και αδιέξοδα και ανοίγει νέα προοπτική, επιτρέποντας την ευελιξία και τη λειτουργικότητα. Μέλος της θεραπευτικής ομάδας περιέγραψε την ψυχοθεραπεία με μια εικόνα: ταξίδι σε διαφορετικά τοπία, σε διαφορετικές εποχές και αλλάζοντας συχνά μέσα μεταφοράς.

Τα μέλη της ομάδας συγκινούνται βαθιά. Η Άννα τους οδήγησε στο μαγικό χώρο της διορθωτικής εμπειρίας. Η Άννα που αυτοκατηγορείτο ως χλιαρή, καθώς έπνιγε τα έντονα συναισθήματά της από φόβο ότι θα καταλήξουν καταστροφικά, έζησε το βίωμα ότι μπορεί να ανακινήσει στους άλλους τα πιο δυνατά συναισθήματα.

Η αποκάλυψη του μυστικού οδήγησε και σε άλλες αποκαλύψεις, καθώς αυξήθηκε η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια των μελών της ομάδας. Βαθειά κρυμμένα μυστικά, απαγορευμένα συναισθήματα και βιώματα αναζήτησαν το δρόμο προς το φως, καθώς τα μέλη συνειδητοποιούσαν τη δύναμη του παρελθόντος στο παρόν και τη λύτρωση που απορρέει από την επεξεργασία του τραυματικού γεγονότος.

Η δέσμευση στην ψυχοθεραπευτική διεργασία αυξήθηκε, εδραιώθηκε η επιθυμία για αλλαγή, καθώς η ομάδα βίωνε την βελτίωση της Άννας.

Η θεραπευτική ομάδα επιτυγχάνει το αμοιβαίο καθρέφτισμα των μελών όταν ενισχύει την εσωτερική προσωπική επεξεργασία και όχι την παρορμητική άνευ όρων εκτόνωση και τις εύκολες ερμηνείες. Επιτυγχάνει το καθρέφτισμα όταν έχει ήδη αναπτύξει ειλικρινείς αγαπητικές σχέσεις εμπιστοσύνης διαφορετικά ο καθρέφτης είναι σκληρός και παγερός, που προκαλεί πόνο και δεν θεραπεύει.

Είναι μέσα στους όρους του θεραπευτικού συμβολαίου της ομάδας πώς ο ένας καθρεφτίζει τον άλλο : η ενσυναίσθηση, το ενδιαφέρον, ο αμοιβαίος σεβασμός, η μη επίδειξη γνώσεων και εγκεφαλικών ιδεών, η ισοτιμία των μελών είναι απαραβίαστοι όροι συμμετοχής στην υπαρξιακή ομαδική ψυχοθεραπεία.

Οι ερμηνείες είναι αποτελεσματικές όταν γίνονται την κατάλληλη στιγμή, ποτέ δεν είναι ίδιες για τις ίδιες καταστάσεις όταν αφορούν διαφορετικά πρόσωπα.

Η μνήμη στην αρχαιότητα θεωρείτο η μητέρα των μουσών, δηλαδή της ομορφιάς, της δημιουργίας, της επιστήμης, των καλών τεχνών. Όταν όμως η μνήμη φέρνει στην επιφάνεια δυσάρεστες τραυματικές εμπειρίες αν δεν δοθεί η δυνατότητα επεξεργασίας, κατανόησης και υπέρβασης συχνά θεωρείται επιλογή η απώθηση. Στην κινηματογραφική ταινία «η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» αναφέρεται η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να λησμονήσει τα δυσάρεστα πράγματα αλλά όμως στην πορεία διαπιστώνει ότι ταυτόχρονα με τα αρνητικά ξεχνάει και τα θετικά.

Η ψυχοθεραπεία αξιοποιεί την λειτουργία της μνήμης. Εστιάζει με άνεση και σιγουριά ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν.

Ο θεραπευόμενος λυτρώνεται όταν δημιουργεί συνδέσεις ανάμεσα στο βίωμα στα πλαίσια της πατρικής οικογένειας και τα σημερινά του αδιέξοδα, στο παλιό τραύμα και στη σημερινή αναποτελεσματικότητα. Η κατανόηση οδηγεί στη διαφοροποίηση και στη συμφιλίωση με το παρελθόν, με τους ανθρώπους, με τη ζωή.

Η θεραπευτική ομάδα αξιοποιεί τη συλλογική μνήμη για να αναγνωρίσει το κοινό βίωμα και να ελευθερώσει στη συνειδητοποίηση της καθολικότητας. Αργότερα, η συλλογική μνήμη θα προσφέρει πιστοποίηση της αλλαγής καθώς η ομάδα θυμάται το ξεκίνημα της θεραπείας και τα σταδιακά βήματα βελτίωσης του κάθε μέλους.

Η εμπειρία της καθολικότητας ανακουφίζει τα μέλη των ομάδων. Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη ή σκέψη που να κινείται εντελώς έξω από την εμπειρία των άλλων ανθρώπων.

Η διστακτική αποκάλυψη σεξουαλικής κακοποίησης, οδηγεί συνήθως και άλλα μέλη να μοιραστούν αντίστοιχες εμπειρίες. Συζητούν για την κακοποίηση, και για την επακόλουθη ψυχική ερήμωση που βίωσαν. Μιλούν για το βίωμα της ενοχοποίησης από το κοινωνικό περιβάλλον ή την απογοήτευση από το πρόσωπο κύρους του οικείου περιβάλλοντος που όχι μόνο κακοποιεί αλλά και χρεώνει τη φαντασία του θύματος ως υπεύθυνη. Μοιράζονται συναισθήματα ντροπής, ενοχής, οργής και μιαρότητας, αποξένωση από το ίδιο το σώμα σαν ένοχο, θλίψη για τη διαστρέβλωση του έρωτα, θρήνο για το βίαιο τέλος της αθωότητας και την στέρηση της προσμονής της ιερότητας του έρωτα.

Και τότε η ομάδα θα μιλήσει για την ξανακερδισμένη αθωότητα. Θα ανοίξει προοπτικές αναγνωρίζοντας την ομορφιά και το μεγαλείο της αθωότητας που ξανακερδίζεται και είναι συνειδητή απόφαση ζωής, το πράσινο του δάσους μετά τη φωτιά.

Η θεραπευτική ομάδα παρέχει ένα κοινωνικό μικρόκοσμο όπου τα μέλη επαναβιώνουν σημαντικές σχέσεις της ζωής τους προβάλλοντας με τον μηχανισμό της μεταβίβασης δικά τους συναισθήματα σε άλλους. Προσφέρει έτσι την δυνατότητα να εκτεθούν τα μέλη κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες σε συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες στο παρελθόν δεν μπορούσαν να χειριστούν και να αναγνωρίσουν τη δική τους συμμετοχή στη διαιώνιση του προβλήματος.

Η Σόνια έχει βιώσει σωματική και συναισθηματική κακοποίηση κατ’ επανάληψη όταν ήταν παιδί. Σε μια συνάντηση που τα μέλη της ομάδας επέμεναν να την στηρίξουν όταν μιλούσε για τις ενοχές της, καθώς και η ίδια κακοποιεί την 4χρονη κόρη της, η Σόνια θύμωσε και παρορμητικά, αποχώρησε από το χώρο της ομάδας. Το συναίσθημά της ήταν μη συμβατό με το γεγονός, κάτι που παραπέμπει σε βιώματα παιδικής ηλικίας.

Όπως αναφέρει ο Α. Napier : «Να εστιάζουμε σε εκείνο που μας αναστατώνει, σε εκείνο που φαίνεται δυσανάλογο με την κατάσταση, που μας φέρνει σε δύσκολη θέση, που είναι επαναλαμβανόμενο και υπερβολικό. Ένα «υπερβολικό» συναίσθημα, αυτού του είδους μας οδηγεί σε κάποια σημαντική αποκάλυψη για τον εαυτό μας και σχετίζεται άμεσα με βιώματα στην πατρική οικογένεια».

Η Σόνια, επειδή είχε ζήσει σε κλίμα απόρριψης, παραβίασης, έλλειψης σεβασμού, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το συναίσθημα των άλλων που είχε νοιάξιμο, ενδιαφέρον και συμπάθεια. Η ίδια απέρριπτε τον εαυτό της για την πράξη της και πρόβαλλε στους άλλους τα δικά της συναισθήματα.

Την επόμενη φορά συνειδητοποίησε, ότι αν παρερμηνεύει τα θετικά συναισθήματα των άλλων, τελικά εκείνη θα τους απορρίπτει και θα τους απομακρύνει, ώστε να οδηγεί πάλι τον εαυτό της στο γνώριμο χώρο της μοναξιάς και της απόρριψης. Η Σόνια βίωσε τα ίδια συναισθήματα, αλλά αυτή τη φορά στον προστατευμένο χώρο της ομάδας. Της δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσει τι συμβαίνει, πώς η ίδια συμμετέχει και πώς κινδυνεύει να χάσει όλα τα θετικά συναισθήματα που της προσέφεραν οι άλλοι. Έζησε μια συγκινησιακή και διορθωτική εμπειρία που δεν σημαίνει μόνο έντονο βίωμα, αλλά κατανόηση και επεξεργασία, μέσα από την εμπειρία μιας σχέσης με νόημα που εξελίσσεται στο εδώ και τώρα.

Η θεραπευτική ομάδα μοιράζεται αγωνίες και προβληματισμούς που αφορούν υπαρξιακά θέματα όπως είναι η ανθρώπινη ελευθερία, το νόημα ζωής, ο θάνατος και τότε τα μέλη αγγίζουν με δέος το μεγαλείο και τη σοβαρότητα της ύπαρξης που ως λυδία λίθος αναδεικνύει τι είναι πολύτιμο και τι δευτερεύον. Η υπαρξιακή διάσταση οδηγεί τη θεραπευτική διεργασία σε βάθος και προοπτική.

Στην μακρόχρονη πορεία της ομάδας θα συμβεί να ενταχθούν καινούργια μέλη αφ’ ενός και να αποχωρίσουν παλαιά μέλη αφ’ ετέρου. Η προσαρμογή και ο αποχωρισμός προκαλούν πολλά συναισθήματα στα μέλη, τα οποία επεξεργάζονται στο προστατευμένο εργαστήριο της ομάδας και επιτρέπουν την αξιοποίησή τους στην προσωπική ζωή.

Η εποχή μας, καθώς χαρακτηρίζεται από γρήγορους ρυθμούς, υποτιμά το χρόνο που δίνεται στην προετοιμασία και στον αποχωρισμό• τα πράγματα μένουν μετέωρα, δεν ολοκληρώνονται, δεν εξηγούνται, δεν αξιοποιούνται.

Ο χρόνος στην ομάδα κυλά διαφορετικά. Προστατεύεται από εξωτερικές διασπάσεις, δίνει τη σοβαρότητα και την αξία που αντιστοιχεί στη θεραπευτική διεργασία. Αναλώνεται στην ουσία των πραγμάτων. Δεν μοιράζεται ακριβοδίκαια, αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες των μελών όπως αναδύονται κάθε φορά.

Στην θεραπευτική ομάδα δίδεται η δυνατότητα να ανακαλύψουν τα μέλη ότι είναι σημαντικά για τους άλλους. Αυτό αναζωογονεί και τονώνει την αυτοεκτίμηση. Η αίσθηση ότι υπερβαίνουν τα όρια του εγώ λυτρώνει και δίνει νόημα στη ζωή. Η συνειδητοποίηση ότι έχουν κάτι να προσφέρουν, τους κάνει πλούσιους. Βγαίνουν από τη νοσηρή απορρόφηση με τον εαυτό και την καταναγκαστική ενδοσκόπηση. Αποκτούν δεξιότητες ζωής, φυσικά, μέσα στον πλούτο του σχετίζεσθαι. Συχνά στην ομάδα τα μέλη αναφέρονται το ένα στο άλλο αποδίδοντας σημαντικό ρόλο σε κείνους για τη βελτίωσή τους. Παρακολουθούν με συγκρατημένη την ανάσα τον αγώνα των άλλων και γίνονται εμψυχωτές αλλαγής.

Όταν η Κάτια ανέφερε στην ομάδα την κλοπή που της έγινε, όλοι τη στήριξαν να διεκδικήσει τα χρήματα. Όμως εκείνο που την άγγιξε περισσότερο ήταν η φράση του Κώστα: «Κέρδισέ το για μας». Ο Κώστας στην προσπάθειά του να βοηθήσει την Κάτια συνειδητοποιεί ότι κουβαλάει βαρύ το φορτίο από έναν πατέρα, που με αφορμή μια σημαντική αδικία που του συνέβη, παραιτήθηκε από τη ζωή του. Αν η Κάτια επιμείνει, εδραιώνεται η ελπίδα ότι μπορεί και εκείνος να αντισταθεί στο μοιραίο. Αν εκείνος την βοηθήσει, ήδη έχει αντισταθεί στην παραίτηση και στην πίκρα της αδικίας.

Οι ζωές των μελών της ομάδας πλέκονται με δυνατά νήματα ανωτροπίας. Σταδιακά χτίζεται η μοναδική κουλτούρα κάθε ομάδας. Δημιουργείται ένα μικροκλίμα, όπως συμβαίνει στο φυσικό περιβάλλον, όπου η ανάπτυξη του κάθε φυτού ενισχύει την ανάπτυξη του άλλου το καθένα αναπτύσσεται μοναδικά, διαφορετικά, αλλά αναπνέει πλάι στο άλλο.

Η εμπειρία της ομάδας δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο της ομάδας το σημαντικό είναι ότι μπορούν τα μέλη να μεταφέρουν την εμπειρία του λειτουργικού σχετίζεσθαι στις σημαντικές προσωπικές τους σχέσεις.
Στην θεραπευτική ομάδα τα μέλη καλλιεργούν την ενσυναίσθηση. Σύμφωνα με τον Yalom : «η ικανότητα για ενσυναίσθηση είναι καίριο συστατικό της συναισθηματικής ευφυΐας και διευκολύνει τη μεταφορά της μάθησης από τη θεραπευτική ομάδα στον ευρύτερο κόσμο του θεραπευόμενου. Χωρίς μία αίσθηση του ψυχικού κόσμου των άλλων οι σχέσεις προκαλούν μεγάλη νοητική σύγχυση και απογοήτευση και είναι επαναληπτική καθώς εισάγουμε άστοχα τους άλλους στις δικές μας ιστορίες σαν παίκτες με προδιαγεγραμμένους ρόλους ».
Σε μια θεραπευτική ομάδα κινητοποιείται το συναίσθημα αλλά και οι νοητικές λειτουργίες. Τα μέλη βιώνουν συναισθήματα, μαθαίνουν να τα αποκωδικοποιούν καθώς περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνουν να επεξεργάζονται νοητικά, να συνδέουν εμπειρίες του παρελθόντος με εμπλοκές και αδιέξοδα του παρόντος και να οδηγούνται στην κατανόηση και την αυτογνωσία.

Το κέρδος είναι σημαντικό όχι μόνο όταν κατανοούν και στηρίζουν αλλήλους, αλλά και όταν τα μέλη έρθουν σε σύγκρουση. Η σύγκρουση φέρνει στην επιφάνεια αντίστοιχες ανεπεξέργαστες σημαντικές σχέσεις των μελών από το παρελθόν.
Η ομάδα προσφέρει τη δυνατότητα εκδραμάτισης μιας σχέσης και συνάμα κατανόησης και επεξεργασίας. Ο καθένας είναι παρών, διαθέσιμος να προσφέρει ό,τι πολύτιμο έχει – τον ίδιο του τον εαυτό και τα συναισθήματά του – ώστε ο άλλος, ο σύντροφος, να καθρεφτιστεί αληθινά και να καταλάβει. Εξ άλλου δεν υπάρχει ποτέ μόνο ατομικό όφελος∙ όταν κάποιος προσφέρεται για να βοηθήσει τον άλλο ταυτόχρονα και απρόσμενα ανακαλύπτει αλήθειες για τον εαυτό του.

Και ο θεραπευτής; Όταν συναντά την επιθυμία του θεραπευόμενου, όταν επιτυγχάνει να δημιουργήσει το συμβόλαιο και την ατμόσφαιρα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, τότε ευνοεί να ξεκινήσει η θεραπευτική διεργασία.
Ο θεραπευτής οδηγεί και ταυτόχρονα ακολουθεί, δημιουργεί, πρωτοτυπεί, παράγει και ταυτόχρονα μαθαίνει. Νοιώθει δέος κάθε φορά που ατενίζει το αυθεντικό ανθρώπινο πρόσωπο, θαυμάζει την ομορφιά των σχέσεων που δημιουργούνται, εκτιμά την τόλμη και το πείσμα των ανθρώπων για υπέρβαση του μοιραίου, νοιώθει την πρόκληση όταν αμφισβητείται, προσπαθεί συνεχώς να παρέχει εξατομικευμένη ψυχοθεραπεία σεβόμενος την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, ζει μια συνεχή αλληλεπίδραση μοναδική με την κάθε ομάδα, μια αφορμή για συνέχιση της δικής του προσωπικής θεραπείας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
– Irvin Yalom: «Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας»
– V. Frankl: «Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης»
– A. Napier: «Το ζευγάρι ο εύθραυστος δεσμός»

Ελένη Καραγιάννη
Παιδοψυχίατρος – Ψυχοθεραπεύτρια ομάδας και οικογένειας
5ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο
8-10 Ιουνίου 2007
Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα