“Μικρά μυστικά που θα κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με τον προσωπικό μας παράδεισο”

Συνέντευξη της Ψυχιάτρου Ελένης Καραγιάννη στην Μπαρμπιλένα Τριανταφύλλου στη HuffPost.

“Μικρά μυστικά που θα κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με τον προσωπικό μας παράδεισο”

Συνέντευξη της Ψυχιάτρου Ελένης Καραγιάννη στην Μπαρμπιλένα Τριανταφύλλου στη HuffPost.

Η Ελένη Καραγιάννη, ψυχίατρος, υπαρξιακή συστημική θεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια και επόπτρια ψυχοθεραπευτών, στο νέο βιβλίο της «Δικαίωμα στον Παράδεισο» βοηθά να στρέψουμε τα φαινομενικά προβλήματα υπέρ μας.

Η ειδικός μας προσφέρει τις συμβουλές της προκειμένου μέσα από τις κοινωνικές μας σχέσεις να αποκτήσουμε την πολυπόθητη αίσθηση πληρότητας, κατανοώντας ο ένας τον άλλον, βιώνοντας την ενσυναίσθηση και αντλώντας έμπνευση, ώστε να φιλοτεχνήσουμε από την αρχή τον καμβά της καθημερινότητάς μας.

Η Ελένη Καραγιάννη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της όπου η ψυχολογία συναντά τη λογοτεχνία, μοιράστηκε με την HuffPost μερικά από τα μυστικά της προκειμένου να ζούμε την κάθε μέρα μας με μεγαλύτερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, καθώς και αγάπη και κατανόηση απέναντι στον εαυτό μας. Άλλωστε, ξεκινώντας από την αυτοφροντίδα, θα αποκτήσουμε όλα τα απαραίτητα ψυχικά εφόδια προκειμένου να σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους μας με τον πιο υγιή και ωφέλιμο τρόπο.

-𝛫𝛼́𝜈𝜊𝜈𝜏𝛼ς 𝜏𝜊𝜈 𝛼𝜋𝜊𝜆𝜊𝛾𝜄𝜎𝜇𝜊́ 𝜏𝜂ς 𝜀𝛽𝛿𝜊𝜇𝛼́𝛿𝛼ς, 𝜏𝜊𝜐 𝜇𝜂́𝜈𝛼, 𝜏𝜂ς 𝜒𝜌𝜊𝜈𝜄𝛼́ς, 𝛼𝜅𝜊́𝜇𝛼 𝜅𝛼𝜄 𝜏𝜂ς 𝜁𝜔𝜂́ς 𝜇𝛼ς, 𝜋𝜔́ς 𝜃𝛼 𝜀𝜎𝜏𝜄𝛼́𝜎𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜎𝜏𝜄ς 𝜑𝜔𝜏𝜀𝜄𝜈𝜀́ς 𝜀𝜉𝛼𝜄𝜌𝜀́𝜎𝜀𝜄ς 𝜋𝛼𝜌𝛼𝜅𝛼́𝜇𝜋𝜏𝜊𝜈𝜏𝛼ς 𝜂́ 𝜇𝜀𝜄𝜔́𝜈𝜊𝜈𝜏𝛼ς 𝜏𝜊𝜈 𝛼𝜈𝜏ί𝜅𝜏𝜐𝜋𝜊 𝜏𝜔𝜈 𝛼𝛾𝜔𝜈𝜄𝜔́𝜈 𝜅𝛼𝜄 𝜏𝜔𝜈 𝜋𝜌𝜊𝛽𝜆𝜂𝜇𝛼𝜏𝜄𝜎𝜇𝜔́𝜈 𝜋𝜊𝜐 𝜇𝛼ς 𝜏𝛼𝜆𝛼́𝜈𝜄𝜎𝛼𝜈;

Στη ζωή, καλούμαστε να καλωσορίσουμε όλες τις εμπειρίες, ευχάριστες και δυσάρεστες, καθώς είναι όλες τους πολύτιμες για διαφορετικούς λόγους. Είναι δεδομένο ότι οι δυσάρεστες εμπειρίες καταγράφονται με πολύ έντονα, ανεξίτηλα θα έλεγα χρώματα στη μνήμη και στην ψυχή μας και το χειρότερο υποβιβάζουν τις φωτεινές εμπειρίες και τις τοποθετούν στο περιθώριο. Είναι αναπόφευκτο να συμβούν.

Όμως, μπορούν να μας διδάξουν και να μας κάνουν πιο δυνατούς, όπως τα δέντρα δυναμώνουν στον άνεμο. Δεν προτείνω να παρακάμψουμε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς, καθώς είναι πολύτιμες ευκαιρίες κατανόησης, αναστοχασμού, αποφάσεων και οραματισμών. Εξαρτάται από εμάς να τις αξιοποιήσουμε, ώστε να καταστούν ευλογίες.

Είναι επίσης σημαντικό να δώσουμε αξία και διάρκεια σε ότι όμορφο, καλό, χαρούμενο, δημιουργικό, ανθρώπινο έχουμε βιώσει. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να αποτελέσει μια διορθωτική εμπειρία, μια συμφιλίωση με την ίδια την ύπαρξη, μια κατάφαση ζωής, ενισχύοντας την αυτοεκτίμηση μας και την βεβαιότητα για την δύναμη του καλού στον κόσμο και οδηγώντας μας στην ουσιαστική σύνδεση με τους άλλους και τον εαυτό μας.

-𝛤𝜄𝛼𝜏𝜄́ 𝜀𝜄́𝜈𝛼𝜄 𝛿𝜐́𝜎𝜅𝜊𝜆𝜊 𝜈𝛼 𝛼𝜋𝜊𝛿𝜀𝜒𝜏𝜊𝜐́𝜇𝜀 𝜊́𝜏𝜄 𝜋𝜌𝛼́𝛾𝜇𝛼𝜏𝛼 𝜋𝜊𝜐 𝛼́𝜆𝜆𝜊𝜏𝜀 𝜇𝛼ς 𝜀𝜈𝜃𝜊𝜐𝜎𝜄́𝛼𝜁𝛼𝜈, 𝜋𝜆𝜀́𝜊𝜈 𝛿𝜀𝜈 𝜇𝛼ς 𝜋𝜌𝜊𝜅𝛼𝜆𝜊𝜐́𝜈 𝜏𝜊 𝜋𝛼𝜌𝛼𝜇𝜄𝜅𝜌𝜊́ 𝜀𝜈𝛿𝜄𝛼𝜑𝜀́𝜌𝜊𝜈; 𝛫𝛼𝜄 𝛼𝜈 𝜏𝜀𝜆𝜄𝜅𝛼́ 𝜏𝛼 𝜅𝛼𝜏𝛼𝜑𝜀́𝜌𝜊𝜐𝜇𝜀, 𝜋𝜔́ς 𝜃𝛼 𝛼𝜈𝛼𝜁𝜔𝜋𝜐𝜌𝜔́𝜎𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜏𝜂𝜈 𝜑𝜆𝜊́𝛾𝛼 𝜏𝜂ς 𝜀𝜋𝜄𝜃𝜐𝜇𝜄́𝛼ς 𝜅𝛼𝜄 𝜃𝛼 𝜋𝛼́𝜓𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜈𝛼 𝜀𝜄́𝜇𝛼𝜎𝜏𝜀 𝜋𝛼𝜃𝜂𝜏𝜄𝜅𝜊𝜄́ 𝜋𝛼𝜌𝛼𝜏𝜂𝜌𝜂𝜏𝜀́ς 𝜏𝜂ς 𝜁𝜔𝜂́ς 𝜇𝛼ς;

Καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, ενθουσιαζόμαστε με διαφορετικά πράγματα. Το σημαντικό είναι να μην χάνεται ποτέ ο ενθουσιασμός. Η λαχτάρα για ζωή ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη, είναι η φλόγα της ζωής, η κινητήρια δύναμη που επιμένει να προσεγγίζουμε τα καινούργια και απαιτητικά πράγματα με περιέργεια και διάθεσηγια περιπέτεια. Το ζήτημα είναι να βρούμε την αιτία που αυτή η φλόγα αδυνατίζει, αλλά να μην σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε ότι μας ανήκει.

Θυμάμαι μια φορά είχα δει ένα κορίτσι στο γραφείο μου, που δεν ήθελε να πηγαίνει στο σχολείο. Έμοιαζε σαν να είχε χάσει τον ενθουσιασμό της για οτιδήποτε αφορούσε τα κορίτσια της ηλικίας της, ακόμα και για τα ευχάριστα και τα συναρπαστικά. Η αλήθεια όμως, ήταν ότι ζούσε σε ένα σπίτι όπου φρόντιζε για την επισφαλή υγεία του πατέρα της και η σχέση των γονιών της ήταν στα πρόθυρα του διαζυγίου. Όταν οι γονείς ανέλαβαν την ευθύνη της ζωής και της σχέσης τους, τότε γύρισε πανευτυχής στο γραφείο μου και μου είπε: «Μου μυρίζει ξυσμένο μολύβι και γομολάστιχα». Ετοιμαζόταν να επιστρέψει.

– 𝛱𝜔́ς 𝜇𝜋𝜊𝜌𝜊𝜐́𝜇𝜀 𝜈𝛼 𝛽𝛾𝜊𝜐́𝜇𝜀 𝜈𝜄𝜅𝜂𝜏𝜀́ς 𝜎𝜏𝜂𝜈 «𝛼𝜈𝛼𝜇𝜀́𝜏𝜌𝜂𝜎𝜂́» 𝜇𝛼ς 𝜇𝜀 𝜏𝜄ς 𝜀𝜋𝜄𝜏𝜐𝜒𝜄́𝜀ς 𝜏𝜔𝜈 𝛼́𝜆𝜆𝜔𝜈; 𝛦𝜄́𝜈𝛼𝜄 𝜆𝜊𝛾𝜄𝜅𝜊́ 𝜈𝛼 𝜎𝜐𝛾𝜅𝜌𝜄́𝜈𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜏𝜂𝜈 𝜋𝜊𝜌𝜀𝜄́𝛼 𝜏𝜂ς 𝜁𝜔𝜂́ς 𝜇𝛼ς 𝜇𝜀 𝜏𝜊𝜈 𝛿𝜌𝜊́𝜇𝜊 𝜋𝜊𝜐 𝛿𝜄𝛼́𝜆𝜀𝜉𝛼𝜈 𝜊𝜄 𝛾𝜐́𝜌𝜔 𝜇𝛼ς;

Καταρχάς είναι πολύ ευεργετικό να αναμετριόμαστε με τους άλλους, γιατί αυτό μας οδηγεί στον γόνιμο προβληματισμό. Ενδέχεται να αναζωπυρώσει επιθυμίες που έχουμε λησμονήσει ή που έχουμε παραιτηθεί από την υλοποίησή τους.

Δεν χρειάζεται να μας διέπει η αγωνία να αναδειχθούμε νικητές, καθώς η ζωή είναι τόσο απέραντη και πλούσια και οι επιλογές άκρως προσωπικές. Καλούμαστε να αφουγκραστούμε τί αγαπάμε πραγματικά και τί ονειρευόμαστε εμείς οι ίδιοι. Ίσως δηλαδή μια επιθυμία των άλλων να εμπνεύσει μια διαφορετική δική μας.

Εκείνο όμως που λειτουργεί ως σκουριά στη ζωή, είναι όταν τα θετικά και όμορφα επιτεύγματα των άλλων, αντί να ξυπνούν την επιθυμία, ξυπνούν τον φθόνο και μας κάνουν να ευχόμαστε την καταστροφή του άλλου, επειδή μας φέρνει αντιμέτωπους με την δική μας έλλειψη και ανεπάρκεια.

Είναι πολύ όμορφο να χαιρόμαστε βλέποντας ένα νεαρό, ερωτευμένο ζευγάρι στο παγκάκι, καθώς μας θυμίζει την δική μας αντίστοιχη τρυφερή ερωτική ιστορία. Ωστόσο, είναι εξίσου απελευθερωτικό να μπορούμε να χαρούμε το νεαρό ζευγάρι, ακόμα και ας μην ζήσαμε ποτέ μια αντίστοιχη ιστορία. Αυτή είναι η λύτρωση της υπέρβασης, που μας εξευγενίζει ως ανθρώπους και δίνει απάντηση στην εσωτερική σύγκριση.

– 𝛭𝜋𝜊𝜌𝜀𝜄́ 𝜂 𝛼𝜈𝛼́𝛾𝜅𝜂 𝜇𝛼ς 𝛾𝜄𝛼 𝛼𝛾𝛼́𝜋𝜂 𝜅𝛼𝜄 𝛼𝜋𝜊𝛿𝜊𝜒𝜂́ 𝜈𝛼 𝜇𝛼ς 𝜀𝛾𝜅𝜆𝜔𝛽𝜄́𝜎𝜀𝜄 𝜎𝜀 𝜀́𝜈𝛼𝜈 𝜀𝛼𝜐𝜏𝜊́ 𝜋𝜊𝜐 𝛿𝜀𝜈 𝜇𝛼ς 𝛼𝜈𝜂́𝜅𝜀𝜄; 𝛱𝜔́ς 𝜃𝛼 𝜉𝜀𝜑𝜐́𝛾𝜊𝜐𝜇𝜀 𝛼𝜋𝜊́ 𝜏𝜂𝜈 𝜀𝜋𝜄𝜃𝜐𝜇𝜄́𝛼 𝜈𝛼 𝛼𝜈𝜂́𝜅𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜅𝛼́𝜋𝜊𝜐, 𝜊́𝜏𝛼𝜈 𝛼𝜐𝜏𝜊́ 𝜏𝜊 «𝜅𝛼́𝜋𝜊𝜐» 𝜅𝛼𝜏𝛼𝜋𝜄𝜀́𝜁𝜀𝜄 𝜏𝛼 𝜃𝜀́𝜆𝜔 𝜅𝛼𝜄 𝜏𝜂𝜈 𝜋𝜌𝜊𝜎𝜔𝜋𝜄𝜅𝜊́𝜏𝜂𝜏𝛼́ 𝜇𝛼ς;

Η μεγάλη ανάγκη για αγάπη και αποδοχή απειλεί να μας στερήσει την προσωπική μας ελευθερία, καθώς οδηγεί στην διαμόρφωση ενός πλαστού εαυτού, που δεν υπακούει τις επιθυμίες του και φοβάται ότι απαιτείται συνεχής συμμόρφωση για να διατηρήσει τις σχέσεις του με τους γύρω.

Αυτή η ψευδαίσθηση, έχει τις ρίζες της στην στέρηση που μπορεί κάποιος να κουβαλάει από την οικογένειά του, εφόσον δεν έχει βιώσει την ανιδιοτελή αγάπη, με συνέπεια να πιστεύει ότι δεν του αξίζει να αγαπηθεί.

Όμως, θα ήταν λάθος να πούμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς να ανήκει και χωρίς να σχετίζεται ουσιαστικά με τους άλλους. Είμαστε η απαρτίωση των σημαντικών σχέσεων μας. Επομένως το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, είναι να διεκδικήσουμε να ανήκουμε, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας. Να στηρίζουμε ένα αυθεντικό πυρήνα του εαυτού μας που θα επιτρέπει την αλληλεπίδραση, την χαρά του μοιράσματος της αγάπης και την αξιοποίηση του τρόπου που οι άλλοι αντιλαμβάνονται την ζωή. Δεν αξίζει μια ελευθερία χωρίς αγάπη, ούτε μια αγάπη χωρίς ελευθερία.

– 𝛰́𝜆𝜊𝜄 𝜇𝛼ς 𝛼𝜈𝛼́ 𝜋𝜀𝜌𝜄𝜊́𝛿𝜊𝜐ς 𝜅𝜆𝜀𝜄𝜈𝜊́𝜇𝛼𝜎𝜏𝜀 𝜎𝜏𝜊𝜈 𝜀𝛼𝜐𝜏𝜊́ 𝜇𝛼ς. 𝛦𝜑𝜊́𝜎𝜊𝜈 𝜏𝜀𝜆𝜄𝜅𝛼́ 𝛽𝛾𝜊𝜐́𝜇𝜀 𝛼𝜋𝜊́ 𝛼𝜐𝜏𝜂́ 𝜏𝜂𝜈 𝜅𝛼𝜏𝛼́𝜎𝜏𝛼𝜎𝜂, 𝜋𝜔́ς 𝜃𝛼 𝜀𝜉𝜂𝛾𝜂́𝜎𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜎𝜀 𝜀𝜇𝛼́ς 𝜏𝜊𝜐ς 𝜄́𝛿𝜄𝜊𝜐ς 𝛼𝜆𝜆𝛼́ 𝜅𝛼𝜄 𝜎𝜏𝜊𝜐ς 𝛼́𝜆𝜆𝜊𝜐ς 𝛾𝜄𝛼𝜏𝜄́ 𝛼𝜋𝜊𝜏𝜌𝛼𝛽𝜂𝜒𝜏𝜂́𝜅𝛼𝜇𝜀 𝜅𝛼𝜄 𝜏𝜊𝜐ς 𝜆𝜊́𝛾𝜊𝜐ς 𝛾𝜄𝛼 𝜏𝜊𝜐ς 𝜊𝜋𝜊𝜄́𝜊𝜐ς 𝜃𝜀́𝜆𝜊𝜐𝜇𝜀 𝜈𝛼 𝜀𝜋𝜄𝜎𝜏𝜌𝜀́𝜓𝜊𝜐𝜇𝜀;

Δικαιούμαστε πάντα τον προσωπικό εσωτερικό χώρο, την πολύτιμη δημιουργική μοναξιά, που ενισχύει την επεξεργασία των συναισθημάτων και των βιωμάτων και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυθεντικές διαπροσωπικές συναντήσεις.

Αν όμως το «κλείσιμο» σημαίνει απογοήτευση από τους άλλους, ματαίωση και απαξίωση των σχέσεων, τότε δεν γίνεται με υγιείς όρους. Αλλά ούτε και το «άνοιγμα» θα προκύψει αρμονικά, καθώς θα το ορίζει η απελπισία και η στέρηση.

Συμπερασματικά, χρειάζεται να μπορούμε να μένουμε μόνοι, χωρίς απαραίτητα να είμαστε αποσυνδεδεμένοι από τους άλλους. Αντίστοιχα, όταν είμαστε σε σύνδεση, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάνουμε την επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας.

Ελένη Καραγιάννη: Δικαίωμα στον Παράδεισο

Από τις εκδόσεις Αρμός