Αφιέρωμα στο βιβλίο “Δικαίωμα στον Παράδεισο” της Παιδοψυχιάτρου- Ψυχοθεραπέυτριας Ελένης Καραγιάννη στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Μαχητής” της Άρτας:

Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παραδείσου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Επειδή τότε ο Παράδεισος είναι εύθραυστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν Κόλαση..

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι.


Με την προϋπόθεση ότι αποδεχόμαστε την φθορά και την ανθρώπινη απώλεια.

Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παραδείσου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Επειδή τότε ο Παράδεισος είναι εύθραυστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν Κόλαση.

Γιατί τον Παράδεισο τον φαντασιώνουμε ως παθητική χαρισμένη απόλαυση;

Είναι δυνατόν να υπάρχει Παράδεισος χωρίς δημιουργικότητα και ενεργή συμμετοχή;

Η ματαίωση στις διαπροσωπικές σχέσεις οδηγεί κυρίως τα βήματα στο γραφείο του ψυχοθεραπετυτή. Όλο και περισσότερο πειθόμαστε ότι είμαστε φτιαγμένοι ως άνθρωποι για να βιώνουμε πληρότητα μέσα στην αγάπη και στο αυθεντικό μοίρασμα με τους άλλους. Διψάμε για κοντινότητα ,για αλληλοπεριχώρηση, για αμοιβαίο καθρέφτισμα και εμπλουτισμό της ζωής.

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι.

Οι ζωές των άλλων, οι συνηχήσεις, η διαφορετικότητα, οι συγκρούσεις, τα αδιέξοδα, οι υπερβάσεις, η δημιουργικότητα των άλλων.

Τα υπαρξιακά ερωτήματα που αναβλύζουν πέρα από τις ψυχολογικές απαντήσεις.

Ατομικός Παράδεισος δεν υπάρχει.


Η επιθυμία της συνάντησης, η δυνατή στιγμή της αναμέτρησης με την αλήθεια του άλλου.

Η λαχτάρα να δημιουργηθεί ο μοναδικός μεταξύ μας τόπος συνάντησης.

Εκείνα που θα αποκαλυφθούν μέσα στην αγάπη: τόσο τα σκοτεινά όσο και τα φωτεινά κομμάτια.

Η μοναδική αίσθηση της πληρότητας όταν καταφέρουμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο, να βιώσουμε ενσυναίσθηση, να μοιραστούμε βιώματα, να εμπνεύσουμε και να δεχθούμε την έμπνευση… Και όλα να αρχίζουν από την αρχή, ξανά και ξανά!

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι και οι διαπροσωπικές σχέσεις.


Οι άνθρωποι καταθέτουν τις ιστορίες τους. Καθώς δίνουν προσωπικές απαντήσεις, οι ιστορίες τους από ατομικές γίνονται πανανθρώπινες.

Δεν υπάρχουν καλές και κακές εμπειρίες. Οι εμπειρίες κατατάσσονται στις επεξεργασμένες και στις ανεπεξέργαστες. Επεξεργασμένες είναι οι εμπειρίες που αξιοποιούν τον πλούτο που εμπεριέχει η επιτυχία, την σοφία που κρύβεται στην αποτυχία.

Η κλινική εργασία της συγγραφέως επιτρέπει να συμμετέχει και εμπνέεται από βιώματα επεξεργασμένων εμπειριών που οδηγούν στην αλλαγή, με τρόπο που ενισχύεται η αισιοδοξία για την ζωή και τον άνθρωπο.

Με δέος απέναντι στους ανθρώπους που την εμπιστεύτηκαν και στις αλλαγές που πετυχαίνουν, τους ανταποδίδει την αισιόδοξη ματιά.

Δεν έχει άλλη επιλογή: Ακόμα και αν οι ήρωές της δεν τα καταφέρνουν πάντα, οι ιστορίες τους στηρίζουν την ελπίδα.


Κάποιες από τις ιστορίες τους είναι:

Η τραγική μούσα εκφράζει τη δυσκολία κάθε αυθεντικού δημιουργού να μεταγράψει στην τέχνη του όλα τα βάσανα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αγαπήστε τα ίδια σας τα ερωτήματα. Είναι πολύς καιρός τώρα που δεν υπάρχουν ερωτήματα. Γιατί χάθηκαν τα ερωτήματα;


Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση. Ποίηση είναι οι μυστικές σχέσεις των εννοιών. Η ποίηση στην αρχιτεκτονική. Η αρχιτεκτονική δεν είναι παρά σχέσεις υλικών, σχέσεις διαστάσεων, σχέση οικισμού και περιβάλλοντος… Η νοσταλγία, η μνήμη, ο απολογισμός μιας ζωής, ο αναστοχασμός ανοίγουν μονοπάτια εσωτερικών διαδρομών. Παρόν ,παρελθόν και μέλλον αλληλοδιαπλέκονται, άρρηκτα συνδεδεμένα.

Ελευθερία μαζί με την αγάπη.


Φωνές της σιωπής. Η σιωπή της άνοιας, η σιωπή του κενού. Μια άγονη, ανεπεξέργαστη σιωπή. Ανερμήνευτες σιωπές. Επώδυνες αδιέξοδες σιωπές. Θυμώνουμε και με τη σιωπή. Γεγονότα όπου η ματαίωση οδηγεί στη σιωπή. Πόση σοφία χρειάζεται για να αποκτήσει νόημα η φθορά και ο θάνατος; Αχ, αυτή η γενιά που χάθηκε στη μετάβαση!

Πόσες απώλειες χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε; Μικρές και μεγάλες απώλειες που χτίζουν την τραγικότητα της ύπαρξης, αναπόφευκτες μέσα στην αέναη αλλαγή της ζωής. Κάθε απώλεια ανασύρει στην επιφάνεια της μνήμης προηγούμενες απώλειες. Και κάθε απώλεια, ένας αποχωρισμός. Τι υπάρχει μετά τον θάνατο;

Η ίδια η ζωή θέτει το μέτρο της αυθεντικότητας.


Μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον, τονίζεται περισσότερο η αντίθεση της ασχήμιας των αποτυχημένων σχέσεων.

Πώς μπορεί να ονομάζεται αγάπη η βίαιη κίνηση που δεν εμπεριέχει ενσυναίσθηση, όταν η αγάπη, αποφλοιωμένη από την ελευθερία, ξεστρατίζει στην εξουσία, όταν στον βωμό του καθησυχασμού θυσιάζεται η δυνατότητα να ανθίζει η σχέση μέσα στο ρίσκο…

Καθώς μεγαλώνουμε έχουμε μόνο απώλειες; Είναι άραγε ο μοναδικός δρόμος για να κατακτήσουμε τη σοφία; Γιατί υποβιβάζουμε την ελευθερία της αγάπης σε αγωνία; Γιατί αποφεύγουμε τους αποχαιρετισμούς;

Ο λύκος της μοναξιάς.

Όταν λυγίζουν τα δέντρα στον άνεμο για να μην σπάσουν.


Το δικαίωμα στη γιορτή. Δεν υπάρχει γιορτή χωρίς άνοιγμα. Δεν υπάρχει γιορτή χωρίς να δίνεις αξία στους ανθρώπους. Γιατί είναι δύσκολο να γιορτάζουν οι άνθρωποι; Γιατί τις μέρες των γιορτών, ενώ προσπαθούν να ξεφύγουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αληθινό εαυτό τους.

Διαβάστε το.

Η Ελένη Καραγιάννη είναι ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια. Στο ινστιτούτο “Αντίστιξη” βιώνει το παράδοξο: καθώς οι άνθρωποι αναζητούν λύση στις δυσκολίες τους, ξεδιπλώνουν ανυποψίαστοι την ομορφιά της ψυχής τους. Πηγή έμπνευσης αποτελεί η αέναη ανθρώπινη επιθυμία, ανεξάντλητη φλόγα ζωής, καθώς αναμετριέται με την ατέλεια, τη φθορά και την ματαίωση.

Κώστας Τραχανάς

Μπορείτε να δείτε το άρθρο στην εφημερίδα “Μαχητής” εδώ:

https://www.maxitisartas.gr/single_page.php?catid=4&id=26430&fbclid=IwAR2KMf6bc3BmST57suFfmeDTWYv–qZgo3aKwuBh6oyzgfl48qeQm4AbVPU