Η δυνατότητα μετοχής στο θαύμα απαιτεί το να γίνουμε παιδιά. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει μια ιδεολογικοποιημένη συγκατάβαση στον παλιμπαιδισμό.
Δηλαδή δεν μπορεί να σημαίνει την ευκαιριακή και προσωρινή λήθη των υποχρεώσεων που έχουμε ως ενήλικοι και τη μετατροπή μας σε ξένοιαστα παιδιά.
Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε ότι θα μπορούμε να έχουμε την αφέλεια και την άγνοια της παιδικής ηλικίας. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε ότι θα μπορούμε να έχουμε την ξενοιασιά από την απουσία υποχρεώσεων που έχει ένα παιδί στη διάρκεια των σχολικών διακοπών του. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε ότι όλοι θα μας προσφέρουν την αγάπη τους δίχως όρους και ότι θα είμαστε το κέντρο του κόσμου, όπως νοιώθουν τα παιδιά.
Το να γίνουμε παιδιά σημαίνει το να κατακτήσουμε τη ξανακερδισμένη αθωότητα. Απαιτείται σιγουριά για να εκφράζεις την τρυφερότητά σου δίχως να γίνεις μελό. Απαιτείται να έχεις καλλιεργήσει επίπονα τις σχέσεις σου για να μπορείς να νοιώθεις οικειότητα και αγάπη που να έχει διάρκεια.
Απαιτείται να έχεις βιώσει την μιζέρια της ατομικότητας να σου κλέβει τη ζωή, για να μη ζεις τη φιλανθρωπία σαν ευκαιριακή καλή πράξη, αλλά σαν μοναδικό τρόπο καταξίωσης της ύπαρξης. Απαιτείται να έχεις ζήσει πολύ έντονα, για να αισθανθείς την ξενοιασιά που δεν εκπίπτει σε πλήξη. Απαιτείται να έχεις ζήσει ακέραια, παρ’ όλο που γνώριζες όλα τα τεχνάσματα της ατιμίας για να κτίσεις σχέσεις βαθιάς εμπιστοσύνης.
Απαιτείται να έχεις δώσει χρόνο στη προσωπική σου προετοιμασία, για να μπορέσει η εορτή να έχει αντίκρισμα. Απαιτείται να έχεις ζήσει με συνέπεια την προσωπική σου πορεία για να νοιώσεις την πληρότητα της χαράς να καλύπτει το είναι σου, έτσι ώστε να μη περιμένεις την όποια ευχαρίστηση να σε ανακουφίσει στιγμιαία.